Պատմվածքը շատ ուսուցողական էր, և ցույց էր տալիս, թե ինչպես տարիներ առաջ կատարված դեպքը կարող է ավելի լուրջ հետևանքներ առաջացնել, թե ինչպես մարդը թշմանակքը կարող է տարիների ընթացքում պահել: Այս պատմությունը նաև ճիշտ ապրելու, և կյանքի դրական,կամ բացասական կողմերի մասին է: Այստեղ պատմում է արդարության մասին, որը այս կյանքում իմ կարծիքով պակասում է:
Ինձ շատ դուր եկավ պատմվածքի այն կերպարը, որի հետ խոսում էր գլխավոր հերոսը՝ Օձավան: Պատմվածքը հիմնականում Օձավայի մասին է: Նա այնպես է պատմում իր դպրոցական տարիների մասին, որ միանգամից մտնում ես նրա պատմած դեպքերի մեջ մասնակից ես դառնում, և ընթերցողի պատկերացնում է, տեսնում, ապրում անցքերն ու իրադարձությունները։
Տեքսից մի հատված էլ կառանձնացնեմ, որը ինձ դուր եկավ ։
_ Գիտե՞ք ինչն ինձ էդքան գրավեց բոքսում: Խորության ընկալումը: Կարծում եմ ինձ հենց էդ խորքն էլ գերեց, որում բոլորովին կարևոր չէ՝ քե՞զ, թե դու կհարվածես: Հաղթանակն ու պարտությունը՝ սոսկ արդյունք են: Մարդիկ երբեմն հաղթում են, երբեմն՝ պարտվում, սակայն, երբ արդեն ըմբռնել ես էդ խորությունը, էլ պարտությունը չի վախեցնում: Չէ որ մարդն անվերջ չի կարող հաղթել, վաղ թե ուշ պարտվելու է: Ու կարևորը էդ խորքն ըմբռնելն է, ինչն ինձ համար բոքսի էությունն է:
Իմ կարծիքով խորություն ասելով Օձավան ի նկատի ունի այն խորությունը, որը իր մեջ մտավ, երբ նա գնաց բոքսի նրան դուր էր գալիս բոքսը այդ պատճառով նա խորացավ այդ սպորտի մեջ:Այս հատվածը ՝<<Չէ որ մարդն անվերջ չի կարող հաղթել, վաղ թե ուշ պարտվելու է>> համնկնում է Աոկիի արարքի հետ նա անվերջ չեր կարող հաղթեր վաղ թե ուշ մի օր պարտվելու էր և եղավ այդ օրը:
Ես կարխում եմ պատմվածքը «Լռություն» էր կոչվում, քանի որ բոլորը լռում էին և չեին ցանկանում ճիշտը իմանալ։ Ոչ մեկ այդպես էլ չուզեց բացահայտել ճիշտը, բոլորը լուռ-լուռ լսում էին ստին։ Կարող է նաև Օձավայի լռությամբ պատմվածքը կոչված լիներ «Լռություն», չէ որ նա ի վերջո հաղթեց իր լռությամբ։ Այս հատվածում է նաև նշվում, թե ինչո՞ւ է «Լռություն» կոչվում պատմվածքը։
Իրականում ամենասարսափելին ամբոխն է, որը հալած յուղի տեղ է ընդունում Աոկիի նմանների հրամցրած սուտը: Ոչինչ չի առաջարկում, ոչինչ չի հասկանում, միայն ենթարկվում է իր հոտային բնազդին ու պարում ուրիշի գեղեցիկ հնչող ու հեշտ մարսելի երգի տակ: Նրանք մի նշույլ անգամ չեն էլ կասկածում, որ կարող են սխալված լինել. նույնիսկ չեն էլ պատկերացնում, թե որքան անհիմն ու անդառնալի կարող են վնասել ուրիշին: Իրենց արարքների համար նրանց ոչ ոք պատասխանատվության չի ենթարկելու: Սարսափելին ամբոխն է: Ես երազում ամբոխ եմ տեսնում ու համատարած լռություն: Այդ մարդիկ դեմքեր չունեն, միայն լռությունն է սառը ջրի պես ողողում ու ամեն ինչ լուծում իր մեջ: Ու ինչքան էլ ճչամ` լռության մեջ լուծվելով, մեկ է ոչ ոք ինձ չի լսում: