Բարև իմ շատ սիրելի փոքրիկ բարեկամ։ Մենք այսօր կխոսենք արագիլի մասին։ Արագիլը ավետում է գարնան գալուստը։ Նա բարի լուր է բերում, որ գարունը եկել է։

Արագիլը ինչպես լինում սպիտակ այնպես էլ լինում է սև։

Արագիլներ մեծ խելացի թրջուն է։ Նա մարդկանցից չի վախենում։ Արագիլներին շատ հեշտ է ճանաչել իրենց բնորոշ ձայների շնորհիվ։ Նրանք կափկափում են իրենց կտուցներով, կարծես 2 հաստ փայտերով իրար են հարվածում։

Արագիլի թևերը սպիտակ են, բայց ծայրերը սև են կարծես դաշնամուրի ստեղնաշար լինեն։ Արագիլի ոտքերը երկար են, կարմիր գույն ունեն։ Ոտքի մատները միյացված են թաղանթով։

Այդպես հարմար է քայլել ճահճում։ Արագիլը, մե՜ծ գեղեցիկ ուժեղ թևերով թրջուն է։

Արագիլները գրեթե միշտ սնվում են որթերով, գորտերով, փոքրիկ ձկներով, մկներ են որսում, փոքրիկ օձեր։

Սպիտակ արագիլները ապրում են մինչև 20 տարի։ Նրանք իրենց բույնը հյուսում են մարդաբնակ վայրերում։ Ծառերի վրա, տան տանիքներին։ Արագիլը շիուվերից, ճյուղերից հյուսում է լա՜յն, մե՜ծ բույն։

Մրդիկ գնահատում են այդ բարեկամությունը։ Նույնիսկ կարծում են, որ արագիլները երջանկություն են բերում տան տերերին։ Նրանք ձագուկներ են ունենում, իսկ աշնանը չվում են տաք երկրներ։ Հաջորդ գառնանը վերադառում են և փորձում են փնտրել իրենց նախկին բույնը։ Սկզբում գալիս է հայր արագիլը։ Վերանորոքում է հին բույնը, իսկ հետո գալիս է մայր արագիլը։ Նրանց բույնը այքան մեծ է, որ իրենց հարևանությամբ ապրում են ճնճղուկները նույնիսկ սայլակները։

Արագիլները կանգնում են մեկ ոտքի վրա, նրանք կարծես հարսանիքի են պատրաստվում ։ Ամբողջ օրը երգում են, պարում, թափահարում են թևրն ու գլուխը։

Երբ արդեն մայր արագիլը ձու է ածում մի ամբողջ ամիս հերթով ծնողները թևերի տակ են առնում իրենց ապագա ձագուկներին։ Արագիլի ձագերի ձայնը նման է կատվի ձայնին։

Երբ ձագուկներին պետք է կերակրել, ծնողներից մեկը մնում է նրանց մոտ մյուսը գնում է կեր բերելու, որպեսզի նրանք չնկնեն, հանկարծ բնից, պաշտպանեն նրանց կատուներից և գիշատիչ թռջուններց։

Ձագուկները կարողանում են հեշտությամբ ծնողների կտուցիծ վերցնեն կերը։

Մոտ երկու ամսից նրանք կարողանում են ինքնուրյուն թռջել; Երիտասարդ արագիլները մինջև թռչելը շատ են փորձում, չարչարվում շարժել իրեենց թևերը մինչև, որ կարողանում են ինքնուրյուն թրջել։ Նրանք սկզբում տրջում են տաք երկրներ առանց ծնողների, հետո ծնող արագիլները միյանում են իրենց, բայց հետաքրքիր է, որտեղի՞ց են նրանք գտնում ճանապարը, և թրջում այդքան կիլոմետրերեվ հեռու։ Դա ուղղակի հանելուկ է։

Արագիլն օգտակար թռչուն Է, ոչնչացնում Է գյուղատնտեսական վնասատուներին:Որպես գարնան ավետաբեր՝ արագիլը գովերգվում է շատ հեքիաթներում, երգերում ու բանաստեղծություններում:

Ի՞նչ ես կարծում, թիթեռները կարո՞ղ են պաշտպանվել իրենց թշնամիներից: Նրանք, իհարկե, շատ փոքրիկ են ու թույլ: Բայց նրանք շատ լավ հարմարվում են շրջապատին եւ կարողանում են պաշտպանվել «խորամանկությամբ»: Նրանցից շատերն այնքան լավ են թաքնվում, որ ստացել են «թաքնվելու թագուհիներ» անունը: Նրանք այնքան լավ են հարմարվում բնության գույներին, որ դառնում են գրեթե անտեսանելի:

Տերեւ-թիթեռներն, օրինակ, կպչում են ճյուղին՝ տերեւիկի նման ու չեն երեւում:

• 

Բվիկ-ժապավենաթիթեռները նստում են ճյուղին եւ անտեսանելի են դառնում: Իսկ գիտե՞ս ինչպես: Նրանց մուգ թեւերը, որոնք ծառի կեղեւի նման անհամաչափ նախշեր ունեն, ասես խառնվում, միաձուլվում են կեղեւի նախշին: Թիթեռները կարող են պաշտպանվել նաեւ թշնամուն վախեցնելով: Այսպիսի թիթեռների թեւերին շատ հետաքրքիր մեծ կլոր նախշեր կան, որ նման են գիշատիչի աչքերի: Վտանգի դեպքում թիթեռները անսպասելիորեն բացում են թեւերը, եւ երեւում են այդ երկու խոշոր աչքերը, որոնք էլ վախեցնում են թշնամիներին:

կան թիթեռներ էլ, որոնք թունավոր են: Թունավոր բույս ուտելուց նրանք դառնում են թունավոր։ Այդպիսի թիթեռները սովորաբար տարբերվում են շատ գեղեցիկ, արտակարգ գույներով:

💚Լինում է չի լինում մի անտառ է լինում, որտեղ ապրում է փշատերև մի ծառ։ Անտառի ծառերից ոչ մեկը նրա հետ չէր ցանկանում ընկերություն անել։ Փշատերև ծառը այդ պատճառով շատ էր իրեն մենակ զգում…

Գարնանը բոլոր ծառերը բողբոջում էին, տերևակալում, զարդարվում ծաղկաթերթերով, մեկը մյուսին զարմացնում իրենց ծաղիկների բուրմունքով,իսկ փոքրիկ փշատերևը զարմացած նայում էր, թե ինչպես էին բոլոր ծառերը չքնաղ զգեստներ հագնում, սոսափում ու պարծենում իրենց գեղեցկությամբ…

Բայց երբ եկավ աշունը , իրենց տերևները թափվեցին, իսկ առաջին ձյան հետ նրանք մերկացան ու տխուր լռեցին։ Միայն փոքրիկ փշատերևն էր, որ կանաչ ու դալար կանգնած էր մնացել։Ահա և մոտենում է Ամանորը…

Անտառի բնակիչները պատրաստվում էին Նոր տարվան… Նրանք ուզում էին շատ գեղեցիկ դիմավորել Ձմեռ պապին և որոշում են զարդարել փշատերևին։ Ամեն մեկը տարբեր բաներ է բերում։ Սկյուռիկը բերում է ընկույզ և կաղին, ոզնին չորացած սնկեր, իսկ նապաստակը իր մայրիկից խնդրում է փոքրիկ գազարներ։ Շատ շուտով տոնածառը նոր տեսք է ստանում, գազաններն ուրախանում են, իսկ փշատերևը հուզված նայում է շուրջը։ Նա երջանիկ էր, սակայն զգում էր , որ բոլոր ծառերը տխուր են։ Գիշերը, երբ բոլոր գազանիկները պառկում են քնելու, նա բվին խնդրում է, որ իր խաղալիքների կեսը տանի և կախի մյուս ծառերի ճյուղերից։ Հաջորդ օրը, երբ Ձմեռ Պապը գալիս է անտառ, տեսնում է, որ բոլոր ծառերը գեղեցիկ զարդարված են։ Նա զարմացած հարցնում է<<Իսկ ով է զարդարել անտառի մյուս ծառերը>>։ Փշատերևը համեստորեն լռում էր։ Այդ ժամանակ բուն որոշեց ամեն ինչ պատմել Ձմեռ պապին։ Ձմեռ պապը շոյեց փշատերև դալար փշիկները և ուրախացած բացականչեց<<Այսօրվանից քեզ կկոչենք տոնածառ։ Դու բոլորին տոն ես պարգևել։ Դու աշխարհի ամենաբարի ծառն ես>>։ Հնչեցին նոր տարվա զանգերը, երկնքում վառվեցին ամանորյա աստղիկները, փաթիլ-փաթիլ ձյուն եկավ և անտառի բոլոր բնակիչներն ու ծառերը Ձմեռ պապի հետ դիմավորեցին Նոր տարին։ Նրանք հասկացան, որ անտառում բոլորն էլ կարևոր են, որ պետք է սիրով ապրեն , անտառում , որ ոչ մեկն անտառում չպետք է քիթը վեր ցցի։