Մշո բարբառով առակը փոխադրիր գրական հայերենի։
Ժամանակին մի աղքատ աղջիկ հարս են տանում հարուստի տուն։ Առաջին օրվանից նստում է կանգնում, գնում է տան մեծ ու փոքրին վատաբանում, անուն դնում, բա՜ն չի հավանում։ Ճարը կտրած՝ սկեսրայրը գնում է աշխարհ տեսած ու փորձառու մարդու մոտ, թե էսպես-էսպես, թե մեր վիճակը էսպես է, չենք կարողանում մի ճար անենք։
Մարդը ասում է.
-Աղքատի աղջիկը, որ հարս է գնում հարուստի տուն, ոչ մի բան չի հավանում՝ խելքը կարճ է ու անգետ։ Ծով հարստության մեջ կուզի որ ամեն ինչ իրանը լինի, որովհետև աչքը ծակ է ու չտես, ինչքան լցնես չի կշտանում։ Որոշ ժամանակ հետո այդ աղջկան ուղարկեք հոր տուն, թե ուզեց հետ դառնա, մնացել է առաջվանը, չուզեց` նորից մնացել է առաջվանը։
Մեծերն ասում են《կինը ծուռ փայտ է, չի ուղղվի, նա որ իր լավն ու վատն իմանար, աշխարհն ավելի լավը կլիներ։