Կրթահամալիրում կա մի ավանդույթ. ամեն տարվա հունվար ամսին լինում է ճամբար։ Այդ ճամբարային օրերի ժամանակ ընտրում ենք որևէ բարբառ. և այդ բարբառը ուսումնասիրում ենք հայ ժողովրդական հեքիաթներ գրքից։ Այս անգամ կարդացել և ուսումնասիրել ենք Մշո բարբառը։ Մի քիչ կպատմեմ Մշո բարբառի մասին։ Մշո բարբառ, հայերենի կը ճյուղի խոշորագույն բարբառներից մեկն է։ Խոսվել է պատմական Հայաստանի Վանա լճի հյուսիսային, արևմտյան և հարավային մասերում։ Այժմ խոսվում է Հայաստանի Արագածոտնի, Գեղարքունիքի, Շիրակի, Արմավիրի մարզերում, ինչպես նաև Վրաստանի մի շարք շրջաններում և այլն։ Ներկան կազմում է կը (կըգրիմ, կըկրդամ) մասնիկով։ Բաղաձայնական համակարգը՝ քառաստիճան (բ՛, բ, պ, փ), կատարում է բաղաձայնական համակարգի երկրորդ տեղաշարժ։ Մշո բարբառը ինձ համար մի փոքր դժվար էր, քանի որ ես արմատներով Սյունիքից եմ։ Չնայած դրան ինձ շատ դուր եկավ։ Գրականության և հայոց լեզվի ժամերին կարդացել ենք 《Դեվեն ու գառնեն 》, 《Կնիկը》, 《Դովլաթը》 և այլ հեքիաթներ։ Կազմել ենք բարբառի անհատական բառարան, փոխադրել ենք գրական հայերենի առակներ, հեքիաթներ. դրանք են՝ 《 Դեվեն ու գառնեն》, 《Կնիկ》,《Առեք կերեք》։ Կատարել եմ ձայնագրություն 《Գեղով ծուռը》։ Նաև հրավեր էինք ստացել Արևելյան դպրոցից, Քոլեջից և Արևմտյան դպրոցից հեքիաթներ կարդալու։ Պատվելի Թամարի հետ գնացինք Արևելյան դպրոց՝ Հռիփսիմե Առաքելյանի 3-րդ դասարան, Անահիտ Գրիգորյանի՝ Քոլեջի 5 տարեկանների դասարան և Արևմտյան դպրոցի Արմինե Աբրահամյանի 4-րդ դասարան։ Հեքիաթները նրանց դուր եկան, չնայած որ այդքան էլ չէին հասկանում Մշո բարբառը։ Դրանից հետո գրեցինք պատում։ Ես կուզեի ժամանակը հետ պտտել, և նորից լիներ հունվար ամիսը, քանի որ հունվարը տարբերվում էր մնացած ամիսներից։