Նախադպրոցական տարիքի երեխաները նոր են սկսում ծանոթանալ իրենց շրջապատող աշխարհին` բնության, կենդանիների և բույսերի օրենքներին: Իսկ բնապահպանական կրթության վրա մեծ աշխատանք են տանում մանկապարտեզների աշխատակիցները։
Բնապահպանական խնդիրների արդիականությունը ժամանակակից հասարակության մեջ առաջին պլան է մղում բնապահպանական կրթության խնդիրները։ Նախադպրոցական հաստատությունում կարևոր խնդիր է լուծվում՝ երեխաներին ոչ միայն բացահայտել բնության գեղեցկությունը, այլև սովորեցնել ինքնուրույն նկատել և գնահատել այն։
Նախադպրոցական տարիքի երեխաների էկոլոգիական կրթության մեթոդները
Դիտարկում
Բնապահպանական կրթության հիմնական մեթոդը դիտումն է։ Այն թույլ է տալիս իրականացնել բնության օբյեկտների զգայական գիտելիքներ: Այս դեպքում կարող են ներգրավվել ընկալման բոլոր ձևերը:
Ամենից հաճախ նախադպրոցականներին հրավիրվում են դիտարկելու բնության վիճակը և բույսերի կյանքը: Նման դիտարկումները պետք է պարբերաբար կատարվեն ողջ տարվա ընթացքում։ Աշխատանքի այս տեսակը ամենօրյա զբոսանքի անփոխարինելի տարրն է։ Բացի այդ, թռչունները, ընտանի կենդանիները և միջատները ժամանակ առ ժամանակ դառնում են դիտարկման առարկա։ Երեխաները ամսական մոտավորապես 1-2 անգամ դիտարկում են սոցիալական առարկաները, մեծահասակների աշխատանքային գործունեության առանձնահատկությունները:
Երեխաների հետ համատեղ աշխատանքին ծնողների մասնակցությունը մեծացնում է նախադպրոցականների հետաքրքրությունը առաջադրանքի նկատմամբ, օգնում է կապ հաստատել ընտանիքի անդամների միջև, նրանց էմոցիոնալ համախմբել և նպաստում է մեծահասակների շրջանում էկոլոգիական մշակույթի ձևավորմանը: Հիմնական բանը ծնողներին հետաքրքրելն է նման գործունեությամբ, նրանց առաջարկել անձամբ էական բնապահպանական տեղեկատվություն:
Խաղեր
Մանկապարտեզում պարապում են հեքիաթային խաղեր, պրակտիկ խաղեր, նկարազարդումներ և դրամատիզացիաներ։ Շատ օգտակար է երեխաներին գործնական խաղեր առաջարկել այնպիսի առարկաների հետ, ինչպիսիք են ավազը, ջուրը, կավը: Այս խաղերի նպատակը ոչ միայն զվարճանալն ու ֆիգուր պատրաստելն է կամ տուն պատրաստելը (ջուր շաղ տալը, օճառի փուչիկները փչելը և այլն), այլ նաև սովորել այս բնական նյութերի հատկությունները։